ΕΞΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΡΥΓΟΣ

Οι λέξεις έχουν τη δύναμη να ανοίγουν δρόμους στο χρόνο, να ανασύρουν γεγονότα, συναισθήματα. Με τις λέξεις περιγράφεις τους ανθρώπους που συνάντησες. Τις κινήσεις τους, τη σπίθα στο βλέμμα τους, ό,τι θυμάσαι από την αύρα τους. Αλλά και τον τρόπο που πορεύτηκαν, μερικές από τις αποφάσεις που πήραν, την κατεύθυνση που διάλεξαν μπροστά σε κάποια σταυροδρόμια. Ένα βιβλίο είναι σαν φωτογραφία, σαν πολαρόιντ. Κάτι πασχίζεις να κρατήσεις μ’ ένα «κλικ»· έστω μια στιγμή, πριν σβηστεί οριστικά από τη μνήμη σου. Και κάτι ακόμα: μέσα από ένα βιβλίο λες ένα "Σ’ αγαπώ" ή μια "Συγγνώμη" που παρέλειψες, δεν πρόλαβες, ή δεν τόλμησες να πεις. Από τα βουνά της Αλβανίας, στη Σάμο του Εμφυλίου και της Χούντας, στον Πειραιά και στην Αυστραλία. Από τις προσδοκίες της Μεταπολίτευσης στις διαψεύσεις της κρίσης και στη νέα μετανάστευση. Η ελπίδα όμως δεν χάνεται. Ούτε η αγάπη. Οκτώ δεκαετίες. Δέκα πρόσωπα. Μια μέρα στη ζωή καθενός. Στιγμές από την ιστορία μιας οικογένειας. Θα μπορούσε να είναι η δική μου. Θα μπορούσε να είναι η δική σου.