ΜΕΤΑ, ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΙΣ ΤΟΥΛΙΠΕΣ

Tο "Καρέ φιξ" ανήκει στην κινηματογραφική ορολογία και σημαίνει ακίνητο πλάνο. Aυτό το πλάνο που δεν κινείται, που σταματάει τη ροή του φιλμ, χρησιμοποιείται στη γλώσσα της έβδομης τέχνης, όχι δραματικά αλλά σαν έμφαση, σαν κάλεσμα του θεατή να στοχαστεί. Kαι αυτό ακριβώς κάνει η Mάρω Δούκα. Tο βιβλίο της είναι ολόκληρο ένα "καρέ φιξ" στο φιλμ της ελληνικής ιστορίας, που προβάλλει με λόγο το ακίνητο πλάνο του ρωμέικου παρόντος. Έτσι, ετούτο το βιβλίο δεν αποτελείται ουσιαστικά από δεκαεννιά διαφορετικά διηγήματα, αλλά από περιγραφές των επιπέδων των προσώπων, των αναλογιών των επιμέρους και του βάθους πεδίου του ίδιου απ’ την αρχή μέχρι το τέλος ακίνητου πλάνου. Eξ αυτού έχουμε τις διασυνδέσεις των καταστάσεων από διήγημα σε διήγημα, τις διαπροσωπικές σχέσεις που αναπτύσσονται σα σε μυθιστόρημα, στην πορεία της ανάγνωσης, και κυρίως τις ίδιες σταθερές και θεματικές συνισταμένες που διατρέχουν το "Kαρέ φιξ". Αυτό το "Καρέ φιξ", και επί το ελληνικότερο "ακίνητο πλάνο", είναι η εικόνα της ελώδους ακινησίας μας έπειτα από δυο χρόνια μεταπολίτευσης. Όπου τίποτα αληθινά δεν λύθηκε, κι αντίθετα, όλα έχουν γίνει ένα συγχυσμένο τέλμα κίτρινο. Τόσο που συχνά έχουμε την αίσθηση ότι δεν καταλαβαίνουμε, χωρίς όμως να το ομολογούμε. Η Μάρω Δούκα έχει την τόλμη να καταγγείλει τη σύγχυση, να καταγράψει τις τρομερές αντιφάσεις της, να τις εκθέσει, και μέσα από τη φωτογράφιση-αναπαράσταση αυτής της πραγματικότητας που στήνει στα μάτια μας, σαν ένα "καρέ φιξ", μας καλεί να στοχαστούμε. (Mαρία Παπαδοπούλου, "Nέα", 23 Δεκεμβρίου 1976)