ΠΕΘΑΝΑ... ΑΛΛΑ ΣΑΣ ΒΛΕΠΩ

Όταν τα όνειρα καταλαγιάζουν, οι αισθήσεις διαμαρτύρονται. Τότε, οι αναμνήσεις στασιάζουν και οι ανικανοποίητοι πόθοι σχηματίζουν χορευτικούς κύκλους ποδοπατώντας όρια και αντοχές. Στα κλειστά μάτια του Αλέξανδρου Αιγινήτη το σκοτάδι μετατρέπεται σε καλειδοσκόπιο χρωματίζοντας το φευγιό του. Είναι η ώρα που η σταματημένη του καρδιά εξαργυρώνει τους επιπλέον παλμούς που της οφείλουν τα βιώματα μις έμφοβης ζωής. Νιώθει και πάλι παίκτης στη ρουλέτα της μοίρας, ποντάροντας όμως τώρα, επιλεκτικά, μήπως και συμμαχήσει με το ανυπότακτο είδωλό του στον καθρέφτη μιας προωτόγνωρης απελευθέρωσης. Η ρήξη του με το Θείον, το Χρόνο και τη Φθορά μετουσιώνεται στην πιο γλυκιά ορμή. Ισχυρή αδρεναλίνη διαποτίζει τους διανοητικούς του θύλακες και τον υποχρεώνει να ουρλιάξει απ΄τα κατάβαθα της σιωπής του: Ζωή...δος μου το φιλί σου. Απόψε θέλω να ζήσω, έστω κι ένα λεπτό ακόμα, μονάχα μια στιγμή, να λυτρωθώ στο εμβαδόν της ύπαρξής μου. Κι εκείνη...του δροσίζει τα χείλη με μια γεύση από χαμένες πεθυμιές.Ύστερα χάνεται αθόρυβα, αφήνοντας πίσω της αρώματα από μνήμες.