ΤΗ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΠΗΡΑΝΕ ΓΥΡΕΥΩ...

Σύνηθες φαινόμενο οι καταπατήσεις των δημοσίων εδαφών στην Ελλάδα, ενδεικτικό κάποιων παγιωμένων νοοτροπιών. Γιατί τις μέρες μας -στις μέρες της άφεσης και του μιθριδατισμού- η "συνήθεια" αυτή έχει χάσει πια την υφή της ηθικής απαξίας κι έχει καταστεί οικεία και κοινωνικά αποδεκτή, περιβλημένη από τα ιδεολογήματα περί "αναγκαίου κακού" και περί "μοιραίου και αναπότρεπτου γεγονότος". Το τραγικό, όμως, είναι ότι το φαινόμενο αυτό συνδυάζεται με την καταστροφή της ελληνικής φύσης, μιας φύσης μοναδικής, την οποία ο νεοέλληνας δε γνωρίζει και δε φροντίζει να μάθει. Κι έτσι, μια Ελλάδα χάνεται και μια άλλη χώρα ξεπροβάλλει, για να την αντικαταστήσει - μια χώρα φτωχή και βανδαλισμένη. Το βιβλίο αυτό αποσκοπεί στο ν' αναδείξει την άγνωστη ελληνική φύση, μέσα από την καταγραφή της παράλογης αυτής κατάστασης, αποσκοπεί στο να καταδείξει το βάρος της καταστροφής που συνέβη, να ψάξει την "άλλη Ελλάδα" και να οδηγήσει, έτσι, τη σκέψη σε ατραπούς που ο Έλληνας δε διάβηκε - γιατί η καρδιά του δε χώρεσε τη φύση, δε χώρεσε την ομορφιά της. Πέρα λοιπόν από τον ισοπεδωτικό ορθολογισμό των σύγχρονων καιρών, ας δούμε πιο πέρα, εκεί όπου κυριαρχεί το υψηλό, εκεί όπου ανακαλύπτεται η γοητεία των απλών φυσικών πραγμάτων και συνειδητοποιείται το αναντικατάστατο της απώλειάς τους.