Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Το βιβλίο καλύπτει μια ολόκληρη εποχή. Δεν περιορίζεται μόνο στην παραπομπή και στη δίκη του Ανδρέα Παπανδρέου. Εντάσσει και τα δύο αυτά κορυφαία γεγονότα στο ιστορικό τους πλαίσιο. Πρόκειται για μοναδικό δικαιοπολιτικό φαινόμενο. Κατηγορούμενος ένας λαοπρόβλητος πολιτικός ηγέτης. Κατήγοροι οι πολιτικοί του αντίπαλοι από ασύμπτωτες πολιτικές δυνάμεις. Δεν έχει ιστορικό προηγούμενο η αθώωσή του. Είκοσι χρόνια μετά την παραπομπή, ο συγγραφέας προτείνει μια ανοιχτή ανάγνωση της δίκης. Με βασικό εργαλείο τις 7.000 σελίδες των επίσημων πρακτικών της δίκης. Όχι, όμως, αποκλειστικά. Στο τελευταίο μέρος, ο συγγραφέας επιχειρεί την αναμέτρηση με την Ιστορία. Αναδεικνύει τις θεσμικές αδυναμίες της χώρας. Και την αδυναμία του πολιτικού συστήματος να αντιμετωπίσει κρίσεις. Διατυπώνει το ερώτημα αν μπορεί να υπάρξει αντίστοιχο όραμα. Και εξομολογείται το φόβο του για επανάληψη παρόμοιων κρίσεων. Για την αποτροπή τους, αναζητά "σοφούς γέροντες" και διατυπώνει τη δική του πρόταση. Σ' όλα αυτά τα χρόνια της δημιουργίας και των επανειλημμένων κρίσεων, των ξαφνικών θριάμβων και των απρόβλεπτων πτώσεων, των υψηλών πτήσεων και των ερπετών, των ιλιγγιωδών ταχυτήτων στην επικοινωνία και της υποταγής της σε ασφυκτικούς και αδιαφανείς μηχανισμούς, οι λέξεις έπαυσαν να έχουν το νόημα που τους αποδίδαμε. Ή στέρεψαν από οποιοδήποτε περιεχόμενο. Τουλάχιστον το παραδοσιακό. Αυτό που ξέραμε. Η "κάθαρση" ήταν αίτημα του 1989. "Κάθαρση" κατέληξε να εννοείται η εκδίκηση των αντιπάλων. Και η εξόντωσή τους. Με τα χρόνια, η "κάθαρση" άδειασε από οποιοδήποτε περιεχόμενό της. Κανέναν δεν διαπαιδαγώγησε. Κανέναν δεν απέτρεψε. Κανένας δεν τη φοβάται. Η πολιτική ασκείται σαν να μην υπήρχαν κανόνες. Και αξίες. Σαν να μην υπάρχουν νόμοι.